مجنون بعد از اينکه آنهمه شعرها و غزلها در فراق ليلي و در عشق او گفته بود، روزي در بيابان ، ليلي آمد بالاي سرش و او را صدا زد : مجنون سرش را بلند کرد ، گفت : کي هستي؟ گفت : منم ليلي ، آمده‏ام سراغت. ( به خيال اينکه ديگر حالا مجنون بلند مي‏شود و اين محبوبي را که در فراقش اينقدر ناليده چگونه‏ در آغوش مي‏گيرد. )
گفت : نه ، برو : لي غني عنک بعشقک : من به عشق تو خوشم و از خودت بيزارم.اين بخشي از نوشته جديد من است. وبلاگ قشنگي داري پر محتوا و زيبا.سري هم به من بزن.